Demirden Dökümlü Hafif Paslı Dambıl

 

Dambıl İngilizce dumbell kelimesinin Türkçe okunuşudur. 

Büyüme evresinde, özellikle vücudumuzu keşfetmeye başladığımız ilk zamanları bilirsiniz. Herkesin vücudunu keşfedip sorguladığı zaman farklı olacağı için zaman kıstası koymak yersiz.

Çevresel yaşanan alaylar, beğenilmeme ve benzeri dış etkenler ile beraber özgüvene sahip olma isteğine geçiş dönemi diyebiliriz.

Sadece zeka ile olmayacağının farkındasındır. 

Zaten zekaya sahipsen amaç doğrultusunda da yapacaklarını listeler, aksiyon almaya başlarsın. Zekayı akla çevirmeye başla hınzır yiğidim.

Özellikle yakın zamanlarda çokça duyduğumuz sapyoseksüelim ben diyen insan tipi mevcut. Sapyoseksüelim diyen birinin yanında fiziki olarak bitik birine de hiç rastlamadım ya. Zeka en önemlisi evet, ama diğer unsurlar reddedilemez. Ben de zekaya aşığım ama tek başına olur mu hakim bey? Ben sadece doğruları söylemek ile yükümlüyüm, yalan hiç demedim.

Desem;

• Amigdala’nın boyu değil,işlevi önemli.
• Hipotalamus kaslarını gördün mü ?
• Omurilik soğanı çok tatlı değil mi?
• Beyinciği ne tatlı.

Saçma, komik olmayan örneklerle sapyoseksüelliği, teşbih-i beliğ yapmamın amacı, hepinizin çevresinde böyle insanlar var. 

Sadece zeka olmadığını siz de biliyorsunuz olayın. Özetle Zekayı vücuda yükledikçe insan, ek olarak tadından yenmez bunlar için. Ben böyle sapyoseksüel bir delikanlıyım.

Sapyoseksüeller şu pankartı yapın bence. 

''Görüntüsü olmayan zekayı napalım !!!'' (Taksim meydanında hayal ettim bir an bunları) 

Zekayı severiz, adonislerinden ötürü.(Salak, gülücük) 

Yemeğin salçalısı, zekanın kalçalısı.(Saçmalama v2 upgrade)

…

Fiziki olarak kendimi düzeltebilirim diyerek, spora adım atılan yıllara dönelim.

İlk spora adım attığınızda aklınıza gelen ilk nesne nedir?

Ben soyleyeyim önce. Demirden dökümlü hafif paslı dambıl.

İkinci alternatifte, yanından kumları dökülen mavi renkte 3 kg plastik olanıdır.

Hayalinizde canlandırdığınızda hafif tebessüm sanki.  

Bu hikaye;

·         İlk dambılını kaldırdıktan beş dakika sonra, aynanın karşısına geçip vay be ne geliştim diyenlerin hikayesidir.

·         Kasnaktan yapılmış  paslı demir kokusunu burun deliklerinde hissedenlerin hikayesidir.

·         İlluminatili, üçgen desenli halının üzerine dökülen kumlu dambıl artıklarını, ayakları ile kaloriferin ya da koltukların altına itenlerin hikayesidir.

Fazla elitist ve kolay kazananlar uzaklaşalım. Onlar anlayamaz bu hisleri.

...

İlk dambılına sahipsindir. O sahip olduğun bir de hikayedeki gibiyse...

Belirli bir süre geçtikten sonra, muhakkak birisi ayağını çarpar o cisme ‘’Demirden dökümlü paslı dambıla’’ 

Ve şöyle bir ses duyulur sürekli.

  ‘’- Dodiiiiiiieeeiieee!!!’’

Sonra tekrar birisi ayağını çarpar.

- ‘’ Aghğğğhhhh, gene mi ortada bıraktın aggghhh ayağımmm’’

Sonra tekrar eder ardışık günlerde

-En sonunda atacağım çöpe, kaldır şunu odana götür falan. Sonra, sonra hafifler ettikleri laflar ya da tecrübe kazanır, ayaklarını teğet geçmeyi öğrenirler.

Zamanla da ayaklarını vura vura ev içerisindeki kişiler alışır, serzenişler azalmaya ve hafiflemeye başlar. Bu aynı eve kedi-köpek istemem diyerek, geldikten sonra ona alışanlar gibidir.

Hatta bazıları, ayaklarını vurmadıklarında rahat etmiyorlardı gibi geliyordu bana. 

Mesela annem, ayaklarını demirden dökümlü hafif paslı dambıla vurma konusunda master tecrübeye sahiptir. Vurmadan rahat etmiyordu sanki. Artık vurmasın diye, dambılı acayip yerlere park ettiğim zamanlarda bile, bir şekilde onu bulup ayağını vuruyordu.

O demirin ayaklarda bıraktığı acılı tatlı hisler var ya.

Biri ayağını vuruyor, yüzü ağlamakla gülmekle karışık buruşuk acılıyken, sen bu görüntüde kahkaha atmaya evrilebiliyorsun anlık. Çok acayip bir his.

Sonrasında üniversiteyi kazandım da aldım oraya götürdüm arkadaşım, demirden dökümlü kasnaktan yapılmış olan paslı dambılımı. Kendimize yeni kurbanlar arama peşindeymiş gibi.

Daha çok kişi ayağını çarpması lazımdı…

…

Üniversite zamanlarının ortalarına doğru Facebook yaygınlaşmaya başlamıştı. Siması tanıdık kızlara dürt atılan zamanlar.(Simayen tanımadıklarımıza atmadığımız düşünülmesi kesinlikle 😊)

''Dürt'' 

Çok eskiler hatırlar anca. (Daha eskiler Poke olarak bilirsiniz ingiliççe kullanan ilk face keşifçileri siz)

Telefon kullanmaya başladığımız ilk zamanlar, kontörlü hatlarımız ile tasarruflu harcama durumlarımız vardı. Kontörlü olduğundan da karşıya çağrı attığın ve karşıdan cevap geldiğinde mutlu olduğun an gibi.

O gün evde dört kişiyiz. Üç kişi benim odamda oturuyorduk. Facebook üzerinden daha önce gönderdiği dürtü kontrol etmek için bilgisayarın başına geçen arkadaşımız John’a dürte dürt geldi (Dürten John diyelim biz buna lakap olarak)

Dürte dürt sonrası mesajlaşmaya başlayan arkadaşımızı da şöyle tasvirleyeyim.

Arabaların arka koltuğunda yaylı köpek kafası vardır ya. Hani arka arabadasındır, önündeki arabanın arkasında da dilini çıkaran, kafası sağ sol yapan yaylı oyuncak var ya. Hah aynı öyle kafası. 

Klavyeye bakmadan mutlu bir sekilde hızlı bir şekilde de yazmakta o esnada…

Şuna benzer aç Afrikalı konuşmalarını kulağımda tekrar hissedebiliyorum.

-‘’Dürt’’ lan!!!

-Karşı tarafta dürttü mü?

-‘’Dürttü’’ 

(Haydaaa evde parti şöleni)

-Yaz,yaz…yaz…

-Yazıyorum.

 

Neden bu kadar heyecan?

Dürte dürtle cevap veren kızın evinde de 3 kız var da ondan ve en önemlisi çapraz apartmandalar. Benim odamdan da bakıldığında görünebilen daire.

Heyecan artmıştı.

Dürten John, bize görevler de vermeye başlamıştı.

Steven’a ışığı açma kapama görevi verilmişti. John aç kapa dedikçe çapraz apartmana işaret çakıyordu bıyık altı gülüşleri ile. Ben ise yatak kenarıma oturmuş pencere kenarından kontrol ediyorum kızları. Perde arkası bakışları falan yakalıyorum. O anda Dürten John yazılarını ona göre yazıyor ve AçkapaSteven’a lambaları aç-kapa talimatı veriyordu.

DürtenJohn, AçkapaSteven ve ben aksiyon alırken, bu esnada Hector içerideydi.

Hector; olayın aksiyona dönüşeceğini tahmin etmemişti önceleri. Daha ciddidir ve realisttir kendisi; ama salondan, benim odamdaki gülme ve bir şeyler gerçekleşiyor sanırım hissi ile, öyle bir koşarak geldi ki…öyle bir koşarak geldi ki…öyle bir koştu ki her şey çok hızlı oldu.

Pencere açıktı yaz olduğu için.

Hector, ivmeli koşusuyla odaya girdiği gibi, kafasını eğerek bilgisayar yazışmalarına baktı ve hızını alamadan hani nerde! Neredeki daire?!!! diyerek pencereye doğru hızlı atılım yapınca…

Evet, yapınca...

Evet atılım yapınca...

İlluminati figürlü üçgen küçük halının üzerinde, o halının hareket etmesini engelleyecek yaklaşık 20 kg ağırlığındaki demirden dökümlü kasnaktan yapılmış paslı dambılı fark edemedi. 

Fark edemedi...

Tüm o anlattığım sesler var ya, hani ayağını vurduğunda tanıdıkların çıkardığı seslerin toplamı. Heh işte ona ek olarak figür katılmıştı. 

Uçabiliyordu Hector.(UçanAdamHector)

Uçak pistten havalanmış gibiydi. Rotası ise açık pencere. Zaman yavaşlamış ve sanki ağır çekim o anları izliyorduk. Hector resmen pencerenin kenarından odaya geri sekti. UçanAdamHector odaya geri dönmüştü.

Şok içerisinde ilk yaptığı, yere oturup, yerde bacak bacak üzerine atarak (Dhalsim gibi düşünün oturuşu) elleriyle ayaklarını ovuşturuyordu. 

Bunu yaparken ettiği güzel sözleri buraya yazamam, çok özel ve daha önce çok fazla duymadığım kelimelerdi demir dökümlü dambıl için.

Şirinleri görmeye umarken çapraz apartmandaki, az kalsın pencereden Hezârfen misali deneme yapıp Gargamel’i görüyordu. 

Belli bir süre sinirli olduğu için gülemedik. 

Hikayeden abi nasıl oldu? Buz koyalım mı falan diyoruz da yalan yani.

Hezârfen Ahmed Çelebi bile bunu denediğinde lodoslu bir gün seçmişti. Hector ise rüzgarın bile kıpırdamadığı bir yaz akşam üstünü seçmişti. Sonu, ormandan 4 ile sola 6 ile sağa atlayan ve 4 yerine 6 ya basan çocuk yüzünden aşağıya düşen Hugo gibi olurdu muhtemelen. Ben dambılı oraya koyarak 4 yerine 6 ya basan çocuk oluyorum gerçi ama neyse:) 

Kademeli, sindirmeli gülerek hafifleterek zamanı kahkahaya çevirdik sonraları. Ara ara hatırlar güleriz farklı yorumlarla daha da uzatırız. On yılı aşkın senedir, her hatırladığımızda ise daha da gülüyoruz farklı yorumlar katarak bir de. 

 

Ez cümle;

Acının küçüğü büyüğü olmaz.

Bazen demir dökümlü hafif paslı bir dambıl, bazen ise farklı bir şey.

Her birimiz, hayatlarımız boyunca bazı cisimlere çarpmışızdır. Çarpmaya da devam edeceğizdir.

Önemli olan ''Acılara Gülebilmektir.''

Ömrümüzün sonuna kadar acılara dönüp gülebilmeniz dileğiyle…

 

Saygılarımla.

 

 

https://www.youtube.com/watch?v=LhRgDRVWJgI&list=PL9KviB6Up8IldgnwGOe7zYeXKUFIGJ-ZY&index=12